juni 2009
door Ineke Noordhoff en Peter de Waard
Eigen uitgave van rederij De Vriendschap, Texel.
Over de inhoud:
Het is geen gewone oversteek. Het is meer een expeditie – het laatste echte avontuur op Texel, de wadden of zelfs heel Nederland. Zittend in het gangpad met een Juttertje, een Texelse borrel, in de hand kijken de passagiers vol verwachting over het water. De schipper, achter het glas van de stuurhut, zit met ontbloot bovenlijf en in korte jeans achter het roer, achteloos sturend met twee blote voeten. Geen veerbootkapitein uit de boekjes. Eerder een piraat uit een Johnny Depp-film. Zijn gelaat is getekend door zon en wind, een sjekkie bungelt achteloos in zijn mondhoek. Hij is relaxed; straalt veiligheid en overlevingsinstinct uit.
In de verte gloort een vijandige zandwoestijn, de onmetelijk weidse Vliehors; ingeklemd tussen Noordzee en Waddenzee blinkt de plaat in de zon. Als een onweersvliegje verschijnt aan de horizon een truck die het volk over de Sahara van het noorden naar de beschaafde wereld brengt. Het geluid van het scheepsdieseltje ademt nu nog de rust uit die zo perfect past in de gladde zee die het Eierlandse gat soms is. Maar zodra “de wind in het water zit”, zoals Sil het zelf zegt, kan het hier ineens veranderen in een wilde draaikolk waar de schipper zijn handen vol aan heeft.
Voor op de boot zit een vrouw in een rolstoel. Ze schatert om al het boegwater dat ze over zich heen krijgt. Stoere mannenhanden hebben haar op de boot getild via de zo gammel lijkende steiger bij De Cocksdorp, sterke handen zullen haar er ook weer aftillen op de doe-het-zelf steiger aan de andere kant.
De mensen aan boord willen een dagje wat anders dan op het strand liggen of baggeren door het slik van de kwelders. Zij gaan op expeditie met De Vriendschap, een oud schip, naar het eiland aan de overkant en zien uit naar de zeehonden onderweg. De meesten vergeten het nooit meer. Soms zijn het mensen van de Universiteit van Wageningen – ze willen golven zien en voelen. Er zijn Italianen met fietsen (wat moeten die daarmee?). Twee hele dikke mensen, een kind met een scheel oog en twee boksers; wat een week. Maar wel allemaal aardige mensen, zo vermeldt het logboek.
De veerdienst van Texel naar Vlieland – tussen de steiger onder de vuurtoren en die op De Vliehors – is de meest romantische van het land. Terwijl andere veerdiensten de mensen naar een vakantiebestemming brengen, is dit waddenveer een vakantie op zich. Dat begint al op de steiger, een eigenzinnig bouwwerk waarop je je in de derde wereld waant. Er zwemmen vaak zeehonden en soms dolfijnen of bruinvissen mee. In de verte op de rand van een zandplaat ligt een heel bataljon robben loom in de zon. Dit is geen nepparadijs, het is de echte natuur.
Er kan van alles gebeuren. Zo is er een keer een hond zoek geraakt op het toch tamelijk overzichtelijke schip van 23 meter lang. Ongelofelijk maar heus gebeurd: twee passagiers vergaten af te stappen. De wissel was goed, maar toen we terugvoeren bleek dat er twee mensen vergeten waren om af te stappen. Wat een suffe figuren zeg. Ze zien Vlie, de steiger en de auto en blijven staan – enfin we maakten rechtsomkeer en hebben ze alsnog afgezet. Al met al kostten die grappenmakers ons een half uur, zo staat ook in het logboek dat de eerste jaren zo zorgvuldig werd bijgehouden.
Er zijn talrijke anekdotes. Van de man die na een robbentocht met zijn koffer op De Vliehors wilde worden afgezet en vervolgens zijn hotel belde.Tot de Duitse fietser die op De Vliehors werd vergeten. Schipper Sil denkt er het zijne van, zijn ogen glimmen. Hij raakt nooit in paniek. Hij brengt de mensen naar Vlieland en haalt ze weer op. Sil en Janka, partner in het leven en in zaken, geven met rederij De Vriendschap mensen de ervaring van een unieke expeditie in Nederland. Al 25 jaar lang.