| 2006Grote plassen op straat onderstrepen dat we te veel asfalt en te weinig groen hebben om alle herfstregen af te voeren. De dreiging van nog veel meer wateroverlast door de klimaatveranderingen ligt vlak onder de oppervlakte – met dank aan Al Gore en Blair. De lijsttrekkers luisterden dinsdag geduldig naar de gezamenlijke natuur- en milieulobbyisten en deden daarna één voor één hun eigen duit in het zakje. ‘Natte natuur voor droge voeten’, is het motto van deze actie waar pers en politiek liefdevol aan meewerken. De lobbyisten doen hun werk uitstekend: dit is hét moment om concessies los te peuteren, zodat straks de regerende partijen zoveel mogelijk geld inzetten voor natuuraankopen. Alles wat er gezegd wordt, klopt als een zwerende vinger.Toch wrikt het. Er is zoveel dat niet wordt gezegd. De klimaatramp heeft alles te maken met onze manier van leven, maar dat is een weinig populair onderwerp. Politici en lobbyisten dragen liever een minder bedreigend recept ter redding van onze leefwereld uit, zoals meer zorg voor natuur en landschap, meer biodiversiteit, meer groen ten behoeve van onze gezondheid en meer gebieden voor recreatie. Burgers hoeven dan niets te doen, behalve op de goede partij stemmen. En politici hoeven niets anders te doen dan MEER GELD GEVEN aan de goede organisaties. Geld om grond te kopen als aflaat.Was het maar zo simpel. Nooit meer honger, was na de Tweede Wereldoorlog het adagium en daarom werd grond op rigoureuze manier geschikt gemaakt voor de landbouw. De tegenbeweging, die natuur, biodiversiteit en variatie in landschap zag verdwijnen, schreeuwde hard om de macht van het landbouwconglomeraat te breken. Zo is in Nederland een sterke controverse gegroeid tussen landbouw en natuur. Vanuit die twee ‘kampen’ wordt een harde strijd gevoerd die zich concentreert op de grond. De beleidsmakers hebben zich aan die machtsstrijd geconformeerd: grond is natuur óf in gebruik voor productie. De discussie over onze omgeving is teruggebracht tot wat schuiven met percelen van het ene kolommetje naar het volgende – plus de bijbehorende kosten. Maar ik wandel buiten. In het landschap. Met hier en daar een akker, weiland, bosje of een natuurreservaat. De gakkende ganzen komen gras vreten bij de boeren, voordat ze gaan slapen langs de beek. Die trekken zich niets aan van die tunnelvisies. Hoeveel meer profijt zouden wij burgers hebben als natuur en landbouw tot een geïntegreerde aanpak van de zorg voor het landschap kwamen. De Europese Unie biedt legio mogelijkheden om schone landbouw, landschapszorg en plattelandseconomie te faciliteren; Nederland gebruikt ze nauwelijks. Vermoedelijk te druk met wantrouwend wijzen naar elkaar. Van Ineke Noordhoff verscheen in 2006 Op het land. Boeren en natuur. |
